Prolog

~"Widzisz we mgle
Nie możesz przejść
Uwięziony pośród świata,
W którym nie da się żyć

Pochłonięty w szpo­nach grawitacji
Myślisz jak dot­knąć nieba"~

***

Znowu to samo. Ten sam sen, w którym dzieje się zawsze to samo. Każdy dźwięk wydaje się słyszalny, lecz głosy nikną. Wszyscy dookoła coś krzyczą, lecz nikt nie może ich zrozumieć. Sceneria się sypie. Skały latają w powietrzu, odrzucone przez wybuch, który ciągle się powtarza, wyrzucając następne kamienie w przestworza. Coraz to większe głazy trafiają w budynki, które są już doszczętnie zniszczone.
To miejsce zamienia się w ruinę
Niekończąca się katastrofa, która powoli zabije wszystkich.
Spojrzał w górę, starając się odzyskać ostrość w oczach. Na dłoni miał krew. Rozglądał się i wołał ją. Nie mógł usłyszeć jednak tego imienia. Ciągle tylko krzyczał. Błagał w duchu, aby nic jej się nie stało.
Kolejny wybuch. W górę wyleciała postać, której długie włosy zasłaniały całą twarz. Przez chwilę wyglądała, jakby latała. Próbował podbiec do niej, krzyczał coś. Chciał ją złapać. Jednakże tajemnicza siła odepchnęła go kilka metrów dalej. W powietrzu unosił się kolorowo ubrany mężczyzna, nawet jego włosy i kolor oczu odchodziły od normy. Śmiał się. Nie pozwoli mu do niej podejść.

Pięć lat wcześniej.

Płakał, krzyczał i wołał swoją siostrę. Ona jednak nie była z nim spokrewniona. Ale tutaj, każdy był dla niego rodziną. To był jego dom.
Ale teraz, ten dom płonął.
Ogień pożerał wszystko, co stanęło mu na drodze. Niczego nie oszczędzał. Gareth mógł tylko oglądać tę scenę. Nie był w stanie nikogo ochronić.
- Alesia! - krzyczał. W końcu, ku swej uciesze, zobaczył ją, jak stoi przed wejściem do budynku. Ogień zbliżał się do niej w zastraszającym tempie. Dziewczynka odwróciła się do niego, a na jej twarzy zagościł uśmiech.
Była gotowa na śmierć.
Gareth przeraził się, widząc ją w takim stanie. Poruszyła ustami, jakby przekazując mu wiadomość. Zrozumiał ją. Kurtyna płomieni zasłoniła jej chudą sylwetkę. To był ostatni raz, kiedy ją widział. Potem nastała ciemność. Czyjeś silne ręce chwyciły go, próbując wyciągnąć z tego miejsca. Jego domu. Jego rodziny.
W głowie echem odbiły się mu słowa, które powiedziała Alesia. Usłyszał je, nim stracił przytomność.

„Hej, Gareth. Opowiedzieć ci historię?” 

                                            *** 
Cześć! Jak już wspomniałam, wracam, a ze mną nowa historia, która rodzi się w mojej głowie już od pięciu lat...
Mam szczerą nadzieję, że się spodoba :) Prolog jest krótki, ponieważ... co więcej mogę wam w nim przekazać, jak nie krótkie informacje? To jest tylko wprowadzenie do całej serii.
Wzięłam się za nadrabianie, dlatego możecie za niedługo spodziewać się ode mnie komentarzy :)
Pozdrawiam!